بیست و سه مرداد نود و هشت، دکتر بسکی(معروف به بابا بسکی)، پدر محیط زیست ایران، در سن هشتاد و هشت...

بیست و سه مرداد نود و هشت، دکتر بسکی(معروف به بابا بسکی)، پدر محیط زیست ایران، در سن هشتاد و هشت سالگی در شهر گنبد کاووس درگذشت.او در سال چهل و پنج خورشیدی تخصص خود را در جراحی زنان از دانشگاه تهران گرفت. در همین سال بیمارستان پیشرفته دکتر بسکی را در شهر گنبد کاووس بنیاد نهاد. اما آنچه که دکتر بسکی را به شخصیتی ویژه تبدیل می کند، چهره چند وجهی اوست: دکتر بسکی در محدوده پزشکی محصور نماند، بلکه افزون بر فعالیت های خیرخواهانه بسیار، خود را وقف دغدغه های محیط زیستی کرد. او سی و پنج سال پایانی عمر خویش را از زندگی شهری کناره گرفت و در جنگل های گلستان، یک زندگی فقیرانه و زاهدانه را با خام-گیاه خواری دنبال کرد. دکتر بسکی به چند بیماری صعب العلاج دچار بود که با گیاه خواری توانست از آن شفا یابد. از آن پس، او مبلغ پرشور زندگی گیاه خوارانه شد.او مردم را به ساده زیستی و پرهیز از دنیا پرستی دعوت می کرد و بخش اعظم اموال و املاک خویش را مصروف امور خیریه و وقف عام کرد. دکتر بسکی نیک دریافته بود که سرنوشت انسان و طبیعت به هم گره خورده و مراقبت از انسان بدون مراقبت از طبیعت ممکن نیست. آدمیان، گیاهان، حیوانات، خویشاوندان یکدیگرند. هر چه انسان به گیاه نزدیکتر شود، انسان تر خواهد شد. همیشه جامه ای سر تا سر سپید بر تن داشت نشان صلح: صلح با انسان، صلح با طبیعت. او وصیت کرده بود در پای یک درخت دفن شود: شاد بود که بعد از مرگ، جسمش خاک می شود و با درخت در می آمیزد. دکتر بسکی، صدای انسانی در عصر منفعت طلبانه ماست. او بیش از هر کسی جامعه پزشکان را نهیب می زند که در کنار تخصص خویش، نسبت به فعالیت های فرهنگی/محیط زیستی، منفعل و بی تفاوت نباشند. دکتر بسکی، در یادها می ماند، نه صرفا همچون یک پزشک حاذق، بلکه مانند یک انسان: باشکوه و شگفت. او به ما یاد داد چقدر گستره انسان بودن، وسیع است و فراخ..

(Feed generated with FetchRSS) خنج کلوب...